Normaliter is het vliegveld van Marrakech wat meer geordend. Maar toen ik er 8 september om 23.20 uur landde stonden er ineens paaltjes in de ontvangsthal, om gebroken plafondplaten heen. En zodra ik mijn telefoon aanzette kreeg ik een berichtje van een vriend binnen; ‘er is hier net een aardbeving geweest. 6.8. Ben je ok?’

De week daarna was chaotisch; de eerst dag heb ik door Marrakech rondgelopen. Het viel nog mee, maar met name in de medina zag je de sporen van de aardbeving. Een paar straten versperd door puin, en een deel van de moskee op het Jemaa el Fnaa plein was ingestort.

Aoulouz

De dag daarna heb ik een auto gehuurd en ben met een vriend naar Aoulouz; in de bergen bij Taroudannt gereden. We werden met open armen verwelkomd door Omar, ons contactpersoon, en sliepen samen met families onder de sterren in de open lucht. Omdat ik de gast was kreeg ik één van de weinige matrassen. En zo sliep ik naast de vrouwen en kinderen onder de dekens op een ommuurd terrein.

De dagen daarna waren gevuld met het ontmoeten van de vrienden van Omar; zo’n 10 mannen die alles opzij hadden gezet om hulp te bieden. En vooral: aan de slag.

Er werd dagelijks overlegd waar er hulp nodig was; een handige app, die combineerde met Google Maps gaf de locaties en de hulpvragen in de bergen aan. Dus daar gingen we met de auto en busjes naartoe.

Eén vriend had zijn fotowinkel ontruimd; die diende als opslagplaats. Want Marokkanen van heinde en ver kwamen spullen brengen; eten, medicijnen, kleren, dekens en nog meer. In Aoulouz werd continue brood gebakken om naar de dorpjes in de bergen te brengen. Alle spullen werden netjes geordend door de spontane vrijwilligers in de winkel. En afhankelijk van de hulpvragen werden de busjes volgeladen en reden we de bergen in.

Zoals je je kan voorstellen heeft niet iedereen in de bergen een mobiele telefoon of van de app gehoord. Dus ook de dorpjes waar nog geen berichten van binnen waren gekomen, werden bezocht. En overal liet Omar zijn telefoonnummer achter; hij is dag en nacht bereikbaar voor hulpvragen,

Intens

Het was intens. De ingestorte huizen maar vooral ook de manier waarop de mensen zich probeerden te redden; met plastic zeilen waren er overal provisorische tenten opgezet. In de buurt van hun ingestorte of beschadigde huizen. Op sommige plekken waren de mannen bezig te redden wat er te redden viel aan huisraad, terwijl er in de open tenten zo goed en kwaad als het ging werd gekookt en geleefd.

Ook in het dorp Aoulouz zelf (dat aan een doorgaande weg ligt) verschenen hoe langer hoe meer tenten. De eerste dag zagen we op de heuvel een grote tent; een soort feesttent die door een rijke Marokkaan ter beschikking was gesteld. Daarnaast ook waslijnen om lantarenpalen gebonden, met daaroverheen lakens; bij navraag bleek dat een provisorische tent voor 29 vrouwen te zijn. De mannen  daaromheen probeerden zo goed en zo kwaad mogelijk de vrouwen wat beschutting te bieden.

We zagen dorpen waar de mensen net de weg vrijgemaakt hadden, waar ze dagen zonder water en elektriciteit hadden gezeten. Een moeder met verband om haar gewonde benen en haar 3 dagen oude baby met een hoofdwond in een improvisorische tent. In een andere improvisorische tent ook een vrouw die net moeder was geworden. Haar man was weg; die was anderen aan het helpen in de bergen.

En overal, overal waren de Marokkanen aan het helpen en was iedereen zo enorm gastvrij. Ook vanuit de plastic-zeil-tenten werd er thee aangeboden. Ik heb door ingestorte dorpjes gelopen waar de mannen in een klein stukje onaangetaste steeg een tafeltje met brood, thee en omelet hadden gezet om te eten. En ook daar; ‘hier, drink thee’. Neem er meteen wat brood bij. Er werd gepraat en gelachen en geleefd.

De moed, de veerkracht en de solidariteit van de mensen heeft een diepe indruk op me achtergelaten. Ik heb getroost waar ik kon, gefilmd en foto’s gemaakt waar het gepast was; om te kunnen laten zien wat er aan de hand is in dit deel van de wereld. En vol verwondering rondgelopen in dit beschadigde land, waar de mensen recht overeind blijven staan.

Actie Maroc

Het is nu 7 oktober. Morgen vlieg ik weer terug naar Marokko.

In de afgelopen weken hebben we met 2 stichtingen, 1 vzw in oprichting en 3 bedrijven keihard gewerkt om te zorgen dat er zoveel mogelijk tenten, medicijnen, dekens, matrassen en allerhande andere huisraad in Aoulouz en de dorpen eromheen komt.

Diep respect voor de mannen van Stichting Lijn 1, die na ons zijn gekomen en na ‘Camp Aoulouz’ nu bezig zijn om ‘Camp Utrecht’ op te richten; keurige rijen waterdichte, stevige tenten waar de families voorlopig in terecht kunnen. Maar het is nog niet genoeg.

De winter komt eraan en door deze aardbeving en alles eromheen, is er niet alleen geen woonruimte, maar ook geen opbrengst van de oogst of geld dat verdiend is doordat de mannen in Marrakech of Agadir aan het werk zijn geweest in als dagloners.

Sommige van de tenten die genereus ter beschikking werden gesteld moeten weer terug naar hun eigenaar en het is zaak om te zorgen voor warme kleding, een veilig onderkomen en brood op de plank voor de komende winter.

Normaliter zijn de winters in de bergen van Marokko koud; dorpen raken regelmatig ingesneeuwd en mensen blijven veilig binnen in hun warme kleding, want iets van centrale verwarming hebben ze sowieso niet.

Deze winter gaat dus nog uitdagender worden.

Vandaar dat we met de stichtingen en betrokken organisaties nog harder bezig zijn om zo goed mogelijk voor te bereiden op de winter na de aardbeving.

Help jij mee?

https://www.geef.nl/nl/actie/noodhulp-aan-slachtoffers-aardbeving-marokko/donateurs

Hieronder nog een artikel en het verslag in Trouw:
ActieMaroc bundelt daadkracht van kleine goede doelen